lunes, 15 de diciembre de 2014
viernes, 12 de diciembre de 2014
Diferencia entre miedo y fobia en los niños
Existe diferencia entre miedo y fobia, aunque en el lenguaje coloquial se suelen utilizar como dos conceptos sinónimos. Sin embargo, desde el punto de vista psicológico son fenómenos diferentes que precisan además, una intervención distinta.
En este artículo te explico ambos conceptos, la diferencia entre miedo y fobia, especialmente en los niños, y las consecuencias que todo ello conlleva.
Qué es el miedo
Para entender la diferencia entre miedo y fobia, te explico primero cada uno de los conceptos. El miedo es una emoción negativa que se experimenta ante un objeto o suceso que resulta una amenaza más o menos inminente para uno mismo o para los demás.
El miedo es natural y frecuente, y cómo ya te expliqué en otra entrada, tiene una función de supervivencia: gracias al miedo evitamos situaciones de riesgo y de peligro para nuestra seguridad y nuestra vida.
Ante el miedo, tanto niños como adultos, pueden responder haciéndole frente y superándolo, hasta el punto de reforzar la confianza en uno mismo. El hecho de sentir miedo ante determinadas circunstancias, no impide que el niño o el adulto pueda funcionar con normalidad en su vida diaria.
Qué es una fobia
Por su parte, la fobia es un temor intenso, persistente y compulsivo. El niño o el adulto identifica claramente el estímulo que provoca el temor.
Sin embargo, en la fobia, el temor es de tal intensidad y desproporción que tanto al niño como al adulto, les resulta difícilmente controlable. Ambos son conscientes de su desproporción y admiten que no hay razones objetivas para sentir un temor tan desproporcionado.
Finalmente, la fobia, por su intensidad,interfiere la vida diaria del niño o del adulto, le impide funcionar con normalidad en algún aspecto. Por ejemplo, una fobia a los perros, puede impedir pasear o practicar deporte por determinados espacios donde suele haber perros acompañados de sus amos.
Diferencia entre miedo y fobia
La diferencia principal entre ambas emociones son dos:
Por un lado, la intensidad y desproporción de la emoción; en el caso de la fobia es mucho mayor que en el miedo.En segundo lugar, las consecuencias. La fobia llega a interferir algunos aspectos de la vida diaria del niño o niña, cosa que no sucede en el miedo.
Por ejemplo, un niño puede tener miedo a los globos y sentir cierto temor cuando los ve o participa en una fiesta de cumpleaños. Pero si se trata de una fobia a los globos, la intensidad del temor le impide asistir a la fiesta y provoca una reacción desproporcionada como huir de la fiesta o gritar, solo con la presencia de los globos.
Qué hacer ante una fobia
Una vez explicada la diferencia entre miedo y fobia, te preguntarás qué se puede hacer. A veces los padres no sabéis realmente distinguir si lo que vuestro hijo presenta es un miedo o es una fobia. Por ejemplo, frente a muchas situaciones como la oscuridad, ciertos animales, los globos, a separarse de la madre, a viajar en avión, al colegio, a los dentistas...
Una medida es comprobar si el miedo de tu hijo se prolonga en el tiempo más de veinte días y es de tal intensidad que le hace vivir angustiado, le provoca unmalestar considerable (por ejemplo, le provoca dolores de tripa, vómitos, dolor de cabeza intenso...) o le impide realizar algunos aspectos de su vida diaria: no puede dormir solo, acudir a fiestas, pasear, acudir a las revisiones del dentista...
En este caso, como medida general, debería afrontar el problema con un especialista que valore la situación. Los dos especialistas de referencia a los que acudir en primer lugar son el orientador educativo, en el ámbito escolar y el pediatra. Ellos tienen experiencia de trabajo con niños, lo conocen y pueden valorar la situación y adoptar las primeras medidas de intervención. En algunos casos, pueden aconsejar derivar al niño o a su familia a otros profesionales.
También pueden acudir a un psicólogo clínico o psiquiatra que tenga experiencia de trabajo con niños. Por tanto, pediatras, orientadores educativos, psicólogos clínicos o psiquiatras infantiles, son los profesionales indicados a los que acudir.
En España, las Unidades de Salud Mental Infanto Juvenil (USMIJ) cuentan con alguno de estos profesionales y forman parte del sistema público de salud. A estas unidades se acude derivados por los pediatras.
Los profesionales que intervienen sobre los miedos infantiles suelen analizar la situación:
A qué tiene miedo el niño o niñaEn qué situacionesQué consecuencias tiene para el niño y su familiaFactores del niño y del contexto familiar que pueden estar incidiendo en el miedo infantilPuntos fuertes de que se disponen para actuar sobre el miedo.
Después de analizar la situación facilitan pautas y medidas generales para que la familia, desde el hogar, aborde el problema.
En cualquier caso, en próximas entradas, abordaremos algunas de las fobias más comunes entre los niños de Educación Infantil y Primaria.
Jesús Jarque
martes, 18 de noviembre de 2014
Conciertos en la Casa Museo Manuel María -Outeiro de Rei-
Inauguramos unha nova proposta de dinamización da Casa-Museo Manuel María en Outeiro de Rei: concertos "íntimos" con carácter trimestral, un por cada estación do ano. Un pasiño máis para converter a Casa en espazo de acollida e proxección de todo tipo de iniciativas culturais arredor da figura do noso Poeta Nacional.
Prácenos convidarvos ao primeiro destes concertos íntimos, que quixemos chamar "De corazón a corazón": abrimos este ciclo o vindeiro venres 21 de novembro ás 21 horas con Uxía.
Este non será un concerto máis de Uxía, senón un concerto diferente, nun ambiente máis íntimo, nun espazo único, onde poderemos falar de Manuel María, escoitar ao poeta na voz de Uxía e mesmo conversar coa artista. A palleira da Casa de Hortas, hoxe transformada en auditorio, cremos que é un escenario que se presta para escenificar esa maxia.
Dado que o número de localidades é limitado, pregámosvos que reservedes antes a vosa entrada. Podédelo facer ben respondendo este mesmo correo ben telefonicamente no 698 177 621. O prezo da entrada son 5 €, que se pagarán na mesma Casa-Museo. Aquelas entradas reservadas que non se retiraren 20 minutos antes do inicio da actuación serán postas á venda.
Agradecemos que estendades o convite canto posíbel e que convidedes a este concerto de formato diferente todas as vosas amizades e contactos.
Recibide un moi cordial saúdo
A Fundación Manuel María de Estudos Galegos
Concurso de postales de navidad
Como el año pasado FAPACEL, convoca de nuevo el concurso de postales de navidad, en la que todos podéis participar.
Como la entrega de las mismas es en formato digital, en caso de que no tengáis a oportunidad de poder pasarlo a este formato, podéis dejar vuestros trabajos en conserjería del colegio hasta el día 11 de diciembre y nos encargaremos de enviarlas.
Os gañadores das tres categorías recibirán o mesmo premio: material didáctico e diploma
A entrega de premios fárase o sábado 20 no Museo Provincial de Lugo
lunes, 10 de noviembre de 2014
La verdad sobre los adolescentes explicada por Supernanny en ocho claves
La verdad sobre los adolescentes explicada por Supernanny en ocho claves
Hay un día en la vida de todo padre en el que te levantas y descubres que tu hijo ha dejado de ser un niño. Y no sólo eso, además es insoportable: se enfada por todo, está contestón, no cuenta nada… La psicóloga Rocío Ramos-Paúl, más conocida como Supernanny (el nombre de su programa de televisión), está acostumbrada a atender en su consulta a madres desesperadas que piensan que su hijo se ha convertido en un extraterrestre. Pero no es cierto, su hijo es simplemente un adolescente, y sí, está siendo abducido, pero por las hormonas.
Tras publicar varios libros con consejos para educar a nuestros niños, la psicóloga aborda en Un extraño en casa (Aguilar), escrito en colaboración con su compañero Luis Torres, la etapa vital que, sin duda, es más difícil de llevar para los padres.
A los padres les cuesta mucho mentalizarse de que a partir de ahora tienen que negociar, es decir, ceder unas cosas para conseguir un objetivo común con el adolescente,
Aunque, necesariamente, todos los padres han sido adolescentes y han pasado por lo mismo que sus hijos, lo que ahora hacen ellos les parece un sinsentido. “El adolescente siempre ha tenido las mismas características: es rebelde, es impulsivo, tiene las hormonas que parece una noria y pasa de la euforia a la depresión en minutos… Hay testimonios de esto de antes de Cristo. Todo forma parte de esa crisis que necesitan para desarrollarse y convertirse en adultos”, explica la psicóloga a El Confidencial.
En opinión de Supernanny, tenemos que tener claro que nuestro hijo va a pasar por esta fase, y es mejor que sepamos a qué atenernos. “Es una etapa de mucha crisis y los padres no saben manejarse en las situaciones nuevas que presenta”, explica la psicóloga. “¿Es malo? No, sin conflicto no hay convivencia, pero hay que saber manejarlo. A los padres les cuesta mucho mentalizarse de que a partir de ahora tienen que negociar, es decir, ceder unas cosas para conseguir un objetivo común con el adolescente”.
Como explica Ramos-Paúl, nos cuesta comprender que el adolescente ya no depende de nosotros, que es un ente distinto que tiene ideas propias, pero algunos padres se pasan al darles independencia: “Hay un tipo de padre que es relativamente frecuente y es el que piensa que, como su hijo ya es mayor, ya no tiene que ponerle normas. Pero esto es justo lo que más demanda esta etapa. Las van a discutir, las van a pelear, pero necesitan que tú les pongas límites”.
Las 8 cosas que más nos molestan de los adolescentes (y cómo lidiar con ellas)
Los conflictos entre padres y adolescentes son generalmente los mismos, y todos pueden solucionarse con herramientas parecidas. Si piensas que tu hijo de 16 años es el único energúmeno capaz de desaparecer de casa sin decir adónde va, robándote 20 euros de la chaqueta, y volviendo borracho como una cuba, estás muy equivocado.
Estos son los ocho comportamientos que más nos preocupan de los adolescentes, y la forma en que podemos hacerles frente.
1. Son maleducados y contestones
Supernanny lo tiene claro: ser maleducado y contestón está en el ADN del adolescente. “Piensan que siempre tienen la razón, son impulsivos y las hormonas andan por ahí. De repente se enfadan muchísimo y pegan un estallido y van de cero a 100 en muy poco tiempo”.
2. Sus amigos no parecen de fiar
De la noche a la mañana nuestro hijo tiene un nuevo grupo de amigos de los que no nos fiamos un pelo: son unos macarras, quizás son mayores que él, y se pasan el día bebiendo litronas en el parque (porque, claro, se juntan en el parque del barrio, y se creen que la policía es tonta).
¿Qué hay que hacer?
Hay que buscar también alternativas, para que haga amigos con otros intereses distintos al ocio nocturno
“Normalmente es un grupo de amigos el que no nos gusta”, explica Supernanny. “Si lo prohibimos lo vamos a hacer mucho más atractivo. Esto es un poco como el refrán: si no puedes con el enemigo únete a él. Empezamos a invitar a casa a sus amigos, permitimos que hagan fiestas o comidas en casa, y por otro lado damos alternativa de grupo distinto. Normalmente el grupo que no nos gusta es con el que sale por la noche, con el que se pasa de lunes a viernes hablando de la fiesta siguiente. Hay que buscar también alternativas, para que haga amigos con otros intereses distintos al ocio nocturno”.
3. Va con unas pintas horribles
“Que todo el mundo se acuerde de cuántas veces escuchó a sus padres decir lo mismo en la adolescencia”, advierte la psicóloga. No cabe duda de que lo raro es que a un padre le guste cómo viste su hijo adolescente (puede ser peor, a algunas madres les horroriza cómo visten sus hijos con 30), pero, de nuevo, es lo que toca.
¿Qué hay que hacer?
“La pinta es una de las cosas que le separan del mundo adulto y les identifica con su grupo”, explica Supernanny. Si queremos poner límites, tendremos que negociar. La psicóloga pone un ejemplo muy común: “Para ir a casa de los abuelos podemos decidir la ropa entre los dos, o escoger algo que me gusta más, y para salir con tus amigos no protesto y te dejo salir”.
4. No para de pedir dinero
Al llegar la adolescencia nuestros hijos demandarán salir más de casa, pasarán más tiempo con sus amigos y empezarán a pedir dinero. Cada vez más dinero, pues siempre tendrán algún amigo con más disponibles. Por ello, y por su futuro, es importante que los padres aprendan a gestionarles bien la paga.
¿Qué hay que hacer?
“La paga tiene que darse en función del esfuerzo que haga”, explica Ramos-Paúl. “Es muy bueno para lograr una tolerancia a la frustración y para que valoren el esfuerzo. Hay que pagarles por hacer algo, ya sea por estudiar, si se les da mal, o por ocuparse de sus hermanos el viernes. Y si quiere completar más, yo le animaría a que tenga experiencias con pequeños trabajos: clases particulares, hacer de canguro…. A veces dejar que el niño sólo estudie es negarle la posibilidad de tener experiencias que le enriquecen a nivel personal”.
5. Sólo piensa en salir, emborracharse y fumar porros
Según la última Encuesta Escolar sobre Uso de Drogas en Estudiante de Enseñanza Secundaria, de 2012/13, la edad de inicio de consumo de alcohol en España se sitúa en 13,9 años. “En este país hemos sido siempre muy tolerantes con el consumo del alcohol”, afirma tajante Supernanny, y aunque ahora nos estamos empezando a concienciar –porque a nadie le gusta imaginarse a su hijo de 14 años con una litrona en la mano– todavía no hemos aprendido a abordar el problema.
¿Qué hay que hacer?
“Más que atacar directamente el alcohol y el consumo lo que tendríamos que atacar es la responsabilidad del niño”, explica la psicóloga. “Normalmente el consumo se produce por la noche, en salidas de amigos, o a la salida del colegio, o si deja de ir a clase. ¿Qué hacemos? Pedimos que cumpla con sus responsabilidades más que prohibirle que salga o que tenga dinero. Todo se relaciona. Si tu cumples con el horario escolar, cumples con tus deberes y con tus responsabilidades de casa, vas recuperando, por ejemplo, el dinero de la paga”.
6. Se pasa el día enganchado al móvil e internet
Aunque el conflicto generacional ya no es tan grande –pues ya hay padres de adolescentes que han vivido la llegada de las nuevas tecnologías–, nos preocupa que nuestro hijo esté todo el día pegado al móvil y al ordenador y no haga otra cosa.
¿Qué hay que hacer?
Lo que tenemos que hacer es enseñarles a que hagan un buen uso de las nuevas tecnologías. Decidir en qué situaciones y tiempos puedo usarlo y en cuáles no, “Tenemos que aceptar que el ocio tecnológico es parte del ocio del adolescente, pero tiene que ser sólo una parte de este”, explica Ramos-Paúl. “Si mi hijo tiene su deporte, su actividad creativa extraescolar y además utiliza videojuegos, fenomenal. Lo que tenemos que hacer es enseñarles a que hagan un buen uso de las nuevas tecnologías. Decidir en qué situaciones y tiempos puede usarlo y en cuáles no. ¿Al cole vamos con móvil o sin móvil? ¿Por la noche lo uso o no? ¿Durante una comida respondemos o no? Todo eso es lo que hay que gestionar”.
7. Tiene pareja
Todo padre se escandaliza cuando descubren que sus hijos tienen pareja, porque empiezan a surgir preocupaciones que hasta la fecha se podían obviar. Pero la adolescencia es el tiempo de los primeros amores, y es importante que está experiencia (que acabará seguro en drama) al menos no sea traumática.
¿Qué hay que hacer?
“Si la relación que tiene con el novio es buena, porque responde a un buen modelo, son ensayos para la vida de pareja”, explica Supernanny, “y lo que los padres tenemos que hacer, más que prohibir ni nada de eso, es estar atentos a cómo va desarrollándose la relación”.
8. Tiene muy baja autoestima
Como explica la psicóloga, que la autoestima fluctúe es una de las características básicas de todo adolescente. “Hoy estoy eufórico y soy el mejor del mundo y al día siguiente me encierro en el baño, no salgo y cuando salgo estoy llorando porque me ha salido un grano horroso y no puede salir. Y de repente parece que toda su autoestima depende de un grano”.
¿Qué hay que hacer?
“Podemos darle habilidades que le permitan identificarse con un grupo, que es al final lo que a ellos les sube la autoestima”, explica Supernanny. “Si toda su autoestima depende de estar guapo o guapa lo que tengo que hacer es buscar alternativas. Uno también puede ver su autoestima subida si ha mejorado las notas, si ha empezado a hacer un deporte que le apetecía, si empieza a bailar y resulta que es bueno… Al final la autoestima depende mucho de la imagen propia y la que devolvemos los demás, el medio. Y el medio en este caso son el grupo y los padres”.
FUENTE:
http://www.elconfidencial.com/alma-corazon-vida/2014-11-07/la-verdad-sobre-los-adolescentes-explicada-por-supernanny-en-ocho-claves_436789/
Anpas Galegas se reunen con COGAMI
Falamos de accesibilidade na reunión con COGAMI

O pasado 13 de outubro, parte da directiva da Confederación de ANPAS GALEGAS reuniuse con Manuel de Lario, responsable da área de accesibilidade de COGAMI, Confederación Galega de Persoas con discapacidade.
O motivo desta reunión foi dar os primeiros pasos para o desenvolvemento dun proxecto conxunto, un traballo sobre a accesibilidade nos centros educativos galegos, coa pretensión de visualizar as carencias, ou as dotacións se as houber, que os nosos colexios e institutos teñen neste eido, e que están impedindo a normal e desexada incorporación daquelas persoas que, definitiva ou conxunturalmente, teñen calquera tipo de discapacidade.
A inclusión de todas e todos no ensino de todas e todos, no ensino público, é unha meta que debe estar sempre presente no noso traballo. Non teremos un ensino completo, nin socialmente eficaz, mentres o que haxa dentro dos nosos centros educativos non sexa un fiel reflexo da realidade que hai nas rúas e nas casas.
Por iso queremos traballar sobre esa realidade, e por iso iniciamos esa campaña. Acordamos na reunión iniciar o deseño dunha etapa formativa que chegará até cada centro educativo que participe, na procura da implicación directa do maior número de persoas, tanto familias como alumnado e profesorado, non só para mellorar os resultados obtidos, senón para que mesmo o traballo que se faga sexa xa un procedemento de participación que fomente a inclusión que desexamos.
Na reunión falouse de accesibilidade, case podemos dicir que foi a primeira charla formativa e nós mesmos fomos os primeiros alumnos, e aprendemos un primeira pincelada do que hai detrás dese termo; así coñecemos que estamos a falar non só de itinerarios –ramplas, portas, aseos, ascensores- senón tamén de orientación –bandas guía, sinalización, relación da persoa co espazo-, de información – alarmas, paneis, coexistencia de sinais auditivas e visuais- e mesmo soubemos da existencia da indución magnética, un procedemento técnico polo que se reforza a conectividade do oínte con implantes cocleares ou con audífonos coa realidade exterior.
Como sempre que nos achegamos a esta realidade descubrimos dúas cousas, o grande que é o descoñecemento social sobre as problemáticas e as solucións existentes no tratamento das discapacidades, e o doado que é, na maioría das ocasións, solucionar problemas que provocan o apartamento social de moitas persoas.
Mesmo comezamos a afianzar unha idea clara: a maioría das solucións posibles non son custosas nin complexas, só hai que ter a vontade de incorporalas á normalidade, de ter o pensamento constante desas problemáticas para que os deseños, as construcións, as restauracións , as programacións e a organización da vida cotiá saiban e amosen que coñecen a existencia desas peculiaridades. Custa tanto moitas veces facer as cousas para todos como facelas só para algúns, e a diferenza de resultados é notoria.
Saímos da reunión emprazándonos para moitas outras, en cada ocasión máis concretas e especializadas, e coa sensación conxunta de que estamos a traballar nun tema que merece totalmente todos os esforzos que todas as partes poidamos dedicar
DOG Consejos Escolares
RESOLUCIÓN do 19 de setembro de 2014, da Dirección Xeral de Educación, Formación Profesional e Innovación Educativa, pola que se establece o calendario para a celebración de eleccións de membros dos consellos escolares de centros docentes sostidos con fondos públicos.
No punto 6 do artigo 126 da Lei orgánica 2/2006, do 3 de maio, de educación (LOE), mo- dificada pola Lei orgánica 8/2013, do 9 de decembro, para a mellora da calidade educativa, establécese que lles corresponde ás administracións educativas determinar o número total de membros do consello escolar e regular o proceso de elección. Ao abeiro do establecido na disposición transitoria décimo primeira da LOE, dado que o dito artigo remite a ulteriores disposicións regulamentarias que aínda non foron ditadas, son de aplicación as normas dese rango que o viñan sendo na data de entrada en vigor da LOE, sempre que non se opoñan ao disposto nela.
Pola súa parte, o Decreto 92/1988, do 28 de abril, polo que se regulan os órganos de go- berno dos centros públicos de ensino non universitario, modificado polo Decreto 279/1990, do 27 de abril, e os decretos 324/1996, do 26 de xullo, 374/1996, do 17 de outubro, e 7/1999, do 7 de xaneiro, establecen as condicións de celebración das eleccións dos mem- bros dos consellos escolares nos centros docentes.
A Orde do 21 de outubro de 1996, pola que se determinan aspectos para a elección dos membros do consello escolar nos centros docentes non universitarios sostidos con fondos públicos establece o procedemento de integración no consello escolar do profesorado, do alumnado e dos pais e nais do alumnado do primeiro ciclo da educación secundaria obriga- toria que cursen estudos nun centro de primaria, e determina a composición dos consellos escolares dos institutos de educación secundaria con menos de oito unidades.
A Orde do 28 de agosto de 1996 pola que se regula o procedemento de elección dos órganos de goberno dos centros privados concertados establece que o dito procedemento se realizará de acordo co regulado nesa orde e que nos aspectos non previstos nela habe- rá que aterse ao establecido para os centros públicos no Decreto 92/1988, do 28 de abril, modificado polo Decreto 324 /1996, do 26 de xullo.
Por corresponderlle no curso 2014/15 a renovación dos consellos escolares dos centros
docentes sostidos con fondos públicos, esta dirección xeral, en uso da autorización que figura na disposición derradeira primeira do Decreto 92/1988, do 28 de abril,
RESOLVE:
Artigo 1
O obxecto desta disposición é fixar as datas para a elección dos representantes dos distintos
sectores da comunidade educativa no consello escolar dos centros docentes sos- tidos con fondos públicos, así como ditar instrucións para o seu desenvolvemento.
Artigo 2
1. As eleccións dos representantes dos distintos sectores da comunidade educativa no consello escolar realizaranse entre os días 24 e 28 de novembro de 2014, ambos os dous incluídos. Non obstante, co fin de fomentar a participación de todos os sectores implicados, é desexable que, dentro das posibilidades de cada centro, a xunta electoral fixe unha única data para as votacións correspondentes, de acordo co procedemento establecido.
2. A xunta electoral regulada no artigo 30 do Decreto 92/1988, do 28 de abril, segundo a redacción dada polo Decreto 324/1996, do 26 de xullo, polo que se aproba o Regulamento orgánico dos institutos de educación secundaria, constituirase entre os días 3 e 7 de no- vembro de 2014, ambos os dous incluídos.
3. De conformidade co establecido no artigo 31.b) do Decreto 92/1988, do 28 de abril, é competencia da xunta electoral concretar o calendario electoral. As xuntas electorais terán presente, en todo caso, que o prazo de admisión de candidatos non deberá ser inferior a sete días naturais.
Artigo 3
Os centros que comezaron o seu funcionamento no curso 2013/14 levarán a cabo a primeira renovación do consello escolar prevista na lexislación vixente, de acordo co calendario xeral previsto no artigo 2 desta resolución.
Os centros modificarán en cada renovación parcial o número de membros do consello escolar en función do número de unidades que teñan nese momento.
Artigo 7
Manuel Corredoira López Director xeral de Educación, Formación Profesional e Innovación Educativa
sábado, 17 de mayo de 2014
Pulseras de Gomitas y su uso pedagógico

Para los educadores no debería pasar desapercibido este interés por las pulseras de gomitas. Quizás deberíamos estar dándole vueltas a la cabeza sobre cómo utilizar este interés por las pulseras de gomitas como recurso educativo y escolar.
Para mí que trabajo como orientador en un colegio de Educación Infantil y Primaria, creo que los chicos nos han dado una lección de pedagogía, en realidad cinco lecciones que ahora les explico.
PULSERAS DE GOMITAS: CINCO LECCIONES DE PEDAGOGÍA
Primera lección
Cuando preguntas a los niños cómo han aprendido te sorprenden al explicar que muchos acuden a los numerosos tutoriales que existen en Youtube sobre elaboración de pulseras de gomitas, ¡menuda lección! Eso sí que es tener competencia digital, capacidad de buscar información, aprender a aprender, comprensión oral…
Segunda lección
La segunda lección que nos dan es lo que los expertos llaman aprendizaje cooperativo y ayuda entre iguales. Al final, los chicos se ayudan unos a otros, observan y preguntan a los demás niños sobre cómo se elaboran las pulseras.
Tercera lección
Los niños que elaboran pulseras de gomitas nos dan una lección de lo que es secuenciar la dificultad cuando se está realizando un nuevo aprendizaje. Los que se inician en este entretenimiento, empiezan por elaboraciones sencillas ajustadas a su nivel de competencia, para poco a poco y según su capacidad, ir elaborando diseños más complejos.
Cuarta lección
La cuarta lección es sobre la creatividad. Se pone en juego en los diseños que cada uno utiliza o en la combinación de colores. Los hay que repite modelos, pero también los hay que cambian los colores a su propio gusto.
Otros niños más creativos van más allá y utilizan las gomitas no sólo para hacer pulseras, sino también otro tipo de producciones: colgantes, cintas para el teléfono móvil, diseños más atrevidos, etc.
Quinta lección
La quinta lección se refiere al uso de las llamadas capacidades de organización y que en la escuela insistimos mucho: que tengan sus cuadernos y material organizado, que preparen lo necesario antes de estudiar…
¿Han visto los maletines que utilizan los chicos para elaborar las pulseras de gomitas? Eso sí que es un ejemplo de organización del material para facilitar el trabajo.
Resumiendo, las pulseras de gomitas creo que nos dan una gran lección de pedagogía, sobre diversos temas:
- Competencia digital
- Buscar y seleccionar información
- Comprensión oral
- Aprender a aprender
- Aprendizaje cooperativo y ayuda entre iguales
- Secuenciación del aprendizaje y de la dificultad
- Creatividad
- Organización
El interés por las pulseras de gomitas desmonta la falsa creencia de que a los niños solo les interesan las “pantallitas”. Las pulseras de gomitas están ocupando más tiempo que los videojuegos, en muchos casos.
Por último, como educador y profesional de la escuela siempre me supone un desafío y hasta cierto punto un desaliento, comprobar que las cosas que realmente les interesa a los chicos, no las aprenden en la escuela… ¿por qué será?
Jesús Jarque.
jueves, 8 de mayo de 2014
Exposición abierta al público en el CPI Virxe do Monte
Desde esta semana se puede visitar la exposición abierta en la biblioteca del CPI Virxe do Monte y poder disfrutar de la vista atrás en material escolar y más...
En horario de 12:00 a 16:00 horas.
Para más información no dudéis en pasaros por el blog de la biblioteca
http://bibliocpivirxedomonte.blogspot.com.es/
martes, 6 de mayo de 2014
Visita de Primaria y Secundaria a la Cofradía de Celeiro Abril 2013
Secundaria:
http://www.cofradiaceleiro.com/marineros-por-un-dia/fotos-y-videos.html?galeria=1998
Primaria
http://www.cofradiaceleiro.com/marineros-por-un-dia/fotos-y-videos.html?galeria=0998
miércoles, 23 de abril de 2014
Páginas de ayuda para padres por un mejor manejo de internet
http://www.internetsegura.net/
http://www.informapadres.com/
Abalar móvil
¿QUE DEBE SABER UN NIÑO DE 4 AÑOS?
TEXTO EXTRAÍDO DE HUELLAS DE LA INFANCIA
¿QUE DEBE SABER UN NIÑO DE 4 AÑOS?
Hace poco, en un foro sobre la educación de los hijos, leí una entrada de una madre preocupada porque sus hijos, de cuatro años y año y medio, no sabían lo suficiente. "¿Qué debe saber un niño de cuatro años?", preguntaba.
Las respuestas que leí me llamaron mucho la atención... Una madre indicaba una lista de todas las cosas que sabía su hijo. Contar hasta 100, los planetas, escribir su nombre y apellido, y así sucesivamente. Otras presumían de que sus hijos sabían muchas más cosas, incluso los de tres años. Algunas incluían enlaces a páginas con listas de lo que debe saber un niño a cada edad. Solo unas pocas decían que cada niño se desarrolla a su propio ritmo y que no hay que preocuparse.
Pensé que probablemente la respuesta de esas mujeres a una madre angustiada fuera añadirle más preocupación.... Somos una cultura tan competitiva que hasta nuestros niños en edad preescolar se han convertido en trofeos de los que presumir. Pero atención!!! La infancia no debe ser una carrera que arroja por resultado niños ganadores y niños perdedores....
Alicia Bayer, una mujer norteamericana que se interesa por los temas de infancia y educación, hace una lista de aquellas cosas importantes que debe saber un niño/a de 4 años... me pareció hermosa y la comparto:
1.Debe saber que lo quieren por completo, incondicionalmente y en todo momento.
2.Debe saber que está a salvo y además cómo mantenerse a salvo en lugares públicos, con otra gente y en distintas situaciones. Debe saber que tiene que fiarse de su instinto cuando conozca a alguien y que nunca tiene que hacer algo que no le parezca apropiado, se lo pida quien se lo pida. Debe conocer sus derechos y que su familia siempre lo va a apoyar.
3.Debe saber reír y utilizar su imaginación. Debe saber que nunca pasa nada por pintar el cielo de color naranja o dibujar gatos con seis patas.
4.Debe saber lo que le gusta y tener la seguridad de que se le va a dejar dedicarse a ello. Si no le apetece nada aprender los números, sus padres tienen que darse cuenta de que ya los aprenderá, casi sin querer, y dejar que en cambio se dedique a las naves espaciales, los dinosaurios, a dibujar o a jugar en el barro.
5.Debe saber que el mundo es mágico y él también. Debe saber que es fantástico, listo, creativo, compasivo y maravilloso. Debe saber que pasar el día al aire libre haciendo collares de flores, pasteles de barro y casitas de cuentos de hadas es tan importante como aprender los números. Mejor dicho, mucho más.
Pero más importante es lo que deben saber los padres:
1.Que cada niño aprende a andar, hablar, leer y hacer cálculos a su propio ritmo, y que eso no influye en absoluto en cómo de bien ande, hable, lea o haga cálculos después.
2.Que el factor que más influye en el buen rendimiento académico y las buenas notas en el futuro no son los manuales, ni las guarderías elegantes, ni los juguetes caros, sino que mamá o papá dediquen un rato cada día o cada noche (o ambos) a compartir momentos de juego, lectura, dibujos y risas con sus hijos.
3.Que ser el niño más listo o más estudioso de la clase nunca ha significado ser el más feliz. Estamos tan obsesionados por tratar de dar a nuestros hijos todas las "ventajas" que lo que les estamos dando son unas vidas tan pluriempleadas y llenas de tensión como las nuestras. Una de las mejores cosas que podemos ofrecer a nuestros hijos es una niñez sencilla y despreocupada.
4.Que nuestros niños merecen vivir rodeados de libros, naturaleza, utensilios artísticos y, lo más importante, libertad para explorarlos. La mayoría de nosotros podríamos deshacernos del 90% de los juguetes de nuestros hijos y no los echarían de menos, pero algunos son importantes: juguetes creativos como los LEGO y los de encastre, una buena cantidad de témperas y plastilinas, los instrumentos musicales, los disfraces, y libros y más libros. Necesitan libertad para explorar con estas y otras cosas, amasar pan y ponerlo todo perdido, usar pintura, plastilina y purpurina en la mesa de la cocina mientras hacemos la cena aunque lo salpiquen todo, tener un rincón en el jardín en que puedan arrancar la hierba y hacer un cajón de barro.
5.Que nuestros hijos necesitan tenernos más. Hemos aprendido tan bien eso de que necesitamos cuidar de nosotros mismos que algunos lo usamos como excusa para que otros cuiden de nuestros hijos. Claro que todos necesitamos tiempo para un baño tranquilo, ver a los amigos, un rato para despejar la cabeza y, de vez en cuando, algo de vida aparte de los hijos. Pero vivimos en una época en la que las revistas para padres recomiendan que tratemos de dedicar 10 minutos diarios a cada hijo y prever un sábado al mes dedicado a la familia. ¡Qué horror! Nuestros hijos necesitan la Nintendo, los ordenadores, las actividades extraescolares, las clases de ballet, fultbol e ingles mucho menos de lo que nos necesitan a NOSOTROS. Necesitan a unos padres que se sienten a escuchar su relato de lo que han hecho durante el día, unas madres que se sienten a hacer manualidades con ellos, padres y madres que les lean cuentos y hagan tonterías con ellos. Necesitan que demos paseos con ellos en las noches de primavera sin importarnos que el pequeñajo vaya a 150 metros por hora. Tienen derecho a ayudarnos a hacer la cena aunque tardemos el doble y trabajemos el doble. Tienen derecho a saber que para nosotros son una prioridad y que nos encanta verdaderamente estar con ellos.
martes, 22 de abril de 2014
lunes, 21 de abril de 2014
Plan para no aborrecer la lectura
Los planes de fomento de la lectura
Plan para no aborrecer la lectura
- No hacer resumir los cuentos en Infantil, 1º y 2º de Primaria
- Evitar la frustración y fracaso en el aprendizaje de la lectura
- No pedir el resumen escrito de los libros en Primaria
- No obligar a leer determinados libros
- Comentar los libros con los demás
- Que el profesor lea y comente lo que lee
- Que en casa se lea y se comente lo que se lee
- Que el día del libro sirva para aumentar las ganas de leer y escribir
JESUS JARQUE



